Fakt podjęcia w Polsce publicznej debaty na temat zdrowia i choroby psychicznej, czego przejawem są między innymi starania, aby wprowadzić w kraju Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego, nie świadczy o dokonującej się powszechnie przemianie poglądów dotyczących zaburzeń psychicznych. Trudno również wnioskować o pozytywnej modyfikacji naszego stosunku emocjonalnego do osób, które ich doświadczyły. Pragnę podkreślić, że fundamentalne znaczenie dla pracy nad postawami społecznymi, ale również nad zwiększaniem skuteczności kampanii i polityki społecznej, ma możliwość bezpośredniego kontaktu z człowiekiem, który pokonał głęboki kryzys psychiczny. Jednakże takie korektywne spotkania należą do rzadkości, bowiem nadal obawiamy się dyskutować o zagadnieniach zdrowia psychicznego i ujawniać własne problemy tej natury. Nasze postawy wobec osób chorujących psychicznie - stereotypowe i nieprawdziwe wyobrażenia, lęk oraz stała gotowość do unikania jakiegokolwiek wspólnego działania - są kluczową barierą, która utrudnia partycypację w życiu społecznym, w tym w świecie pracy.
ze wstępu dr H. Kaszyńskiego
